KALANI BİZE YETER
Rahmatli Arıcı Hüseyin Hocanın adı olan dedesi Koca Hatıp çok takva bir insanmış.Namazını çok yavaş ve uzatarak kılarmış.Vefat edeceği zaman oğlu Mustafa ya oğlum abdest alın. Bana Kur-an oku demiş. Yanında Kur-an okurlarken sabaha karşı horozlar ötmüş.Günlerden Cuma gecesiymiş.
-Mustafa horozlar mı ötüyor? diye sormuş.
Dedem ,evet baba deyince ;
-Oğlum kalkın yatın .Sabah namazına kadar.Benim vefatım bidahaki Cuma ya kaldı demiş.
Bu Osmanlı insan,bir vakit namazının kazaya kalmadığını,fakat yine de devrinin çevrilmesini istemiş.
-Koca Hatıp herkesin devir yemeğini yedi, kendisi bu ikramdan kaçındı derler. Onun için devrimi çevirin demiş.
İşte bu Hatıp dede yıllarca İnceöz ümüzde imamlık yapmış.Bir harman vakti Cuma ezanı okunmuş.Namaza başlarken köylüler;
-Aman hocam namazı çok uzatma yağmur yağacak.Harmanları sele aldırmayalım demişler. Fakat rahmetli yine bildiğini yapmış, namazı uzatmış.Yağmur yağmış.Sel olmuş.Olacak ya hocanın harmanın birazını sel götürmüş.Bunu gören köylüer;
-A hocam demedik mi? Biraz kısa tutaydın .Bak senin harmanı sel almış,demişler.Rahmetli tebessüm ederek;
-Nasibimiz olsaydı bir şey olmazdı.Kalanı bize yeter, dermiş.

DELİ KEMAL İN CEMİL DEDE YE ŞAKASI
Olay yayla zamanı oluyor.Yaylada sık sık ormancılar gelir köy odasında(yayla odası)misafir edilirdi.Ormancılar çok forslu idi.Köyün birine kaymakam gelmiş.jipiyle, şoförü ile.Fakat kimse önüne çıkmamış.Tanımamış.Çeşme başında yaşlı bir kadın sormuş;
-Oğlum hoşgeldin.Sen kimsin? Kaymakambey;
-Nine ben kaymakamım.Bu ilçenin en yetkili amiriyim, demiş. Resmi prosedürü iyi bilmeyen kadın kaymakamın giyim kuşamına falan bakmış.Onu kimsenin karşılamadığına üzülmüş.Bu üzüntüyle kaymakama;
-A oğlum, azcık daha okuyaydında Ormancı olaydın. Ne olurdu.O zaman senin de herkes önüne karşı gelirdi, demiş.
Tıpkı bu olaydaki gibi yaylaya ormancı gelmiş.Rahmetli Deli Kemal resmi kişilerle,süslü kişilerle gezmeyi pek severdi.Ormancıları ağırlamışlar.Çaylar içilmiş.Sohbetler edilmiş.Rahmetlinin muzipliği depreşmiş.Ormancının birine;
-Şu elbiseni bana ver benim bir dayım var. Onu bi korkutayım demiş.Ormancılar ayıp olur , yapma ,etme dedilerse de Deli Kemal vazgeçmemiş. Giymiş ormancı elbisesini, binmiş ormancı atına ,doğru Cemil dedenin kapısına. Sesini değiştirerek,kapıyı tıklatıp,bağırmış.Ben ormancı filancayım.Bana köy odasını gösteriver diye.Rahmetli Cemil Dede rahmetli eşine;
-Körün kızı,Körün kızıelektrik nerede? Kibrit,çıra nerede? diye telaşla sorarak dışarı çıkmış.Ay ışığında ormancıya buyur efendi demiş.Deli Kemal Rahmetli Dayısını Tuttuğu gibi atın üzerine bindirmiş.Atın terkesine bir tokat vurmuş.At yazı ortasına koşmaya başlamış.Dede attan düşmüş.Üstü başı mayıs olmuş.Delikemal dede düşünce dayanamamış.Hemen kaldırmış.Eve getirmiş. Dede bunları Deli Kemal in yaptığını duyunca yazı ortasında Deli Kemal kovalamaya başlamış. Ormancılar falan araya girerek dedeyi zorla sakinleştirmişler.