Köyümün kara günlerinden biri

Daha üçüncü sınıftaydım, yayla zamanı olduğu için okullar erken tatil olmuştu.Yaylaya gideceğimiz için çok seviniyordum.

Nihayet yaylaya geldik. Geleli bir iki gün olmuşmuydu bilemiyorum,akşama doğruydu gök gürlemeye başladı. Ben dışarda ineklerimizi getiriyordum.Gök gürlemesinden korkmuyordum niye korkuyum ki.

Sonra yağmur başladı ortalık karardı, herkes evine girdi.Ben ocağın yanında oturuyordum.Birden öyle bir şimşek çaktı ki sanki bir el kulağıma kuvvetle vurmuştu.Sonra dışardan sesler gelmeye başladı hemen dışarı çıktık, dışarısı gece gibi `                kararmıştı, her yerden bağrışmalar geliyordu ama bir yer var ki asıl ateş oraya düşmüştü. Mehmet  Yavuz un evine herkes oraya koşuyordu bizde koştuk kalabalığın arasından başımı uzatıp baktım Ayşe abla yerde yatıyordu çorapları yanmıştı. Ben ölüden korkarım ama ondan korkmadım melek gibi gülümseyerek uyuyordu sanki ve bana çok güzel geldi. Herkeste korku telaş vardı.Birisi Hasibe ablama su iç dedi  oda ben orucum dedi demek ki Ramazan ayıydı ve Ayşe ablada oruçtu. Daha yeni, çerçiden tabaklar almış konakta yemeği bunlara koyacağım demişti o gülümseyişi hala gözümün önünde. Kısmet olmadı ne konak ne bayram ne de gençliği nur içinde yatsın ben onu çok severdim çünkü güler yüzlüydü o iyiydi Rabbimde öyle muamele etsin.Sonra onu defnettiler ölmeden önce bütün hayvanları ahıra koymuş hepsi öldü.Ayşe hayvanlarını severdi onlarıda yanında götürdü dediler.Babamın traktörüyle hayvanları ormana attılar. O seneki yayla çook hüzünlüydü. Allah ailesine başka acı vermesin. Ogün bu gündür gök gürlemesinden korkarım  ve ne zaman gök gürlese Ayşe ablayı anarım dün yaşanmış gibi .